Shadows Determine Time

The Why Not Gallery is glad to present Mariam Akhobadze’s solo show ‘Shadows Determine Time’.

Mariam Akhobadze's paintings create a haunting and ambiguous world where the boundaries between stillness and movement, past and present, and even reality and illusion become fluid and uncertain. The human figures in her works are often set within lush, tranquil greenery, evoking an almost surreal atmosphere. At first glance, the settings may appear serene, even idyllic, but there is an underlying tension in the air. The figures are typically depicted in solitude, enveloped in their own isolation, as if caught in a moment that could just as easily be from a 1960s film noir or a contemporary psychological thriller. The sparse details in the scenes — a corner of vintage furniture, a single garment — offer subtle hints about the context, yet they never fully explain it. This ambiguity in time and place is one of Akhobadze's defining techniques, leaving the viewer in a state of uncertainty, as if they are witnessing a snapshot from an ongoing drama where the characters are suspended in time.

The stillness of the figures in Akhobadze’s paintings creates a sense of unease. There's a quiet, almost haunting quality to the way they are positioned. They often seem frozen in place, as if waiting for something to happen, yet nothing seems to move except for small, fleeting elements in the environment — a baseball floating through the air, water flowing from a hose. These minimal gestures are carefully chosen to punctuate the stillness and infuse the scene with a sense of motion, though it is always just out of reach. Time itself seems to be the central theme of these works. The figures appear timeless, their quietude speaking to a world where time has lost its meaning or significance. This impression of timelessness is reinforced by Akhobadze's deliberate lack of specificity in the visual details; the figures could belong to any era, and their environment is at once contemporary and nostalgic.

The tension in the work also stems from the way Akhobadze chooses to depict her subjects. By often painting them from behind, she transforms them into objects of voyeuristic observation. The viewer is forced into the role of a silent witness, spying on individuals whose inner lives are hidden from view. This positioning creates a sense of distance and alienation between the figures and the viewer, reinforcing the theme of isolation that permeates the work. The figures, though vividly present, seem unreachable, their stories untold, leaving a lingering sense of existential mystery.

The use of recurring motifs in Akhobadze’s work — the red silhouette of a dog, and more recently, the baseball — provides another layer of intrigue. These elements function almost like visual clues in a psychological puzzle, prompting the viewer to search for connections between different paintings and attempt to decipher their meaning. The baseball, in particular, stands out. It may seem innocuous at first, even playful, yet it quickly takes on a deeper, almost secretive significance. It appears across various canvases, sometimes in the hands of a figure, sometimes suspended in mid-air. This repeated motif acts like a thread that ties together the diverse compositions, but its true purpose remains ambiguous. Is it a symbol of nostalgia? A reference to an exclusive group or secret society? Or does it represent something more personal, a marker of a particular moment in the figures’ lives? By not providing any definitive answers, Akhobadze invites the viewer to consider the many possibilities, allowing them to project their own interpretations onto the work.

What sets Akhobadze apart as a painter is her deep understanding of the traditional techniques of academic painting, which she uses as the foundation for her contemporary artistic explorations. Her ability to render detail with precision — the texture of skin, the sheen of fabric, the play of light across a surface — showcases her mastery of technique. However, she also embraces moments of deliberate spontaneity and abstraction, where bold strokes of color or loosely defined forms disrupt the otherwise controlled composition. This juxtaposition of meticulous realism and gestural freedom serves to highlight her versatility as an artist and her willingness to experiment with the boundaries of painting. By combining these two approaches, Akhobadze reflects the tension between tradition and modernity that is central to her artistic practice. She questions the role of academic knowledge in a contemporary art world that often prioritises innovation over technical skill, suggesting that the two can coexist and even enhance each other. In this sense, Akhobadze's work is not only about the psychological tension and existential questions posed by her figures but also about the artist’s own grappling with the relationship between past and present, technique and innovation.

The careful deconstruction of each composition — from the subtle placement of objects to the layering of paint — speaks to her intention to create works that are never arbitrary or accidental. Every detail serves a purpose, whether it’s to evoke a particular mood, reveal a character’s inner world, or point to a larger social or philosophical question. This is underscored by the titles of her exhibitions, which often hint at the intellectual rigor behind the work. Akhobadze’s art reflects her ongoing search for meaning and purpose in a world where answers are not easily found, inviting the viewer into a dialogue that is both intimate and open-ended.


The Why Not Gallery მოხარულია წარმოგიდგინოთ მარიამ ახობაძის სოლო გამოფენა „ჩრდილები დროს განსაზღვრავს“.

მარიამ ახობაძის ნახატები წარმოგვიდგენს მისტიურ და ამოუცნობ სამყაროს, სადაც გარინდულობისა და მოძრაობის, წარსულის და აწმყოს, რეალობისა და ილუზიის საზღვრები ერთმანეთში ირევა და ქრება. გამოფენაზე წარმოდგენილ სერიაში ადამიანის ფიგურები ხშირად დახატულია იდილიურ და ეგზოტიკურ ლანდშაფტებში. ერთი შეხედვით, გარემო საკმაოდ მშვიდია, თუმცა ამ გარინდებაში იგრძნობა დაძაბულობა. ფიგურები, როგორც წესი, გამოსახულია მარტოობაში, საკუთარ იზოლაციაში მოქცეული, ეგზისტენციალურ საიდუმლოებაში არიან გახვეული. დაძაბულობის განცდა ნამუშევრებში კიდევ გამძაფრებულია, როდესაც ხელოვანი ფიგურებს უკნიდან ხატავს და მათ ვუაიერისტული დაკვირვების ობიექტებად გადააქცევს. მაყურებელი თითქოს უთვალთვალებს და მალულად აკვირდება მოქმედების განვითარებას, სადაც კულმინაცია მხედველობის არიდან იმალება.

ახობაძის ნახატებში ფიგურების სიმშვიდე თითქმის დაძაბულობასაც ქმნის. ისინი ხშირად ადგილზე გაყინულები ჩანან, თითქოს რაღაცის მოლოდინში არიან; თითქოს არაფერი მოძრაობს და ირხევა, გარდა პატარა, თითქოს უმნიშვნელო დეტალებისა - ჰაერში მოძრავი ბეისბოლის ბურთის, თუ მომდინარე წყლის. ეს მინიმალური ჟესტები საგულდაგულოდ არის შერჩეული იმისთვის, რომ ხაზი გაუსვას ფიგურების უძრაობასა და სიწყნარეს. თითქოს დრო თავად არის ამ ნამუშევრებში ცენტრალური თემა. ფიგურები უდროობაში არიან გახვეულნი, მათი სიმშვიდე ესაუბრება სამყაროს, სადაც დრომ დაკარგა მნიშვნელობა.

ხელოვანი საინტერესოდ აგებს კომპოზიციას და დეტალებით - ვინტაჟური ავეჯი, ტანსაცმელი - გვთავაზობს მინიშნებებს კონტექსტსა და დროის პერიოდზე, თუმცა არასოდეს სრულად. ეს მიზანმიმართული სპეციფიკის ნაკლებობა საინტერესოდ თამაშობს წარმოსახვაში; ფიგურები შეიძლება ეკუთვნოდნენ ნებისმიერ ეპოქას, მათი გარემო ერთდროულად თანამედროვე და ნოსტალგიურია. თითქოს ფილმის კადრში დაჭერილი, რომელიც ისევე მარტივად შეიძლება იყოს 1960-იანი წლების ფილმ ნუარიდან ან თანამედროვე ფსიქოლოგიური თრილერიდან. ეს ბუნდოვანება დროსა და სივრცეში ახობაძის ნახატებში ყოველთვის განმსაზღვრელ როლს თამაშობს.

ხელოვანის ნახატებზე ხშირად გვხვდება ერთი ელემენტი, რომელსაც განმეორებით ხატავს და ამგვარად განსაკუთრებულ სიმბოლოდ გადააქცევს მათ- ადრეულ სერიებში ძაღლის წითელი სილუეტი, ახლახან კი ბეისბოლის ბურთი ინტრიგის კიდევ ერთ ფენას ამატებს მის ნახატებში. ამ ელემენტებით იქმნება ფსიქოლოგიურ თავსატეხი, რომელიც დამთვალიერებელს უბიძგებს თავად მოძებნოს კავშირები და გაშიფროს მათი მნიშვნელობა. ბეისბოლის ბურთი ჩნდება სხვადასხვა ტილოზე, ხან ფიგურის ხელში, ხან ჰაერში დაკიდებული. ეს განმეორებითი მოტივი, განმეორებული გამოსახულება ძაფივით აკავშირებს კომპოზიციებს ერთმანეთთან, ნარატიული თხრობის შესაძლებლობას აჩენს, თუმცა მიზანი მაინც ბუნდოვანი რჩება. ეს ნოსტალგიის სიმბოლოა? მითითება ექსკლუზიურ ჯგუფზე ან საიდუმლო საზოგადოებაზე? ან წარმოადგენს რაიმე უფრო პირადს, ხელოვანის ცხოვრების კონკრეტული განცდების აღმნიშვნელ სიმბოლოს? კონკრეტული პასუხის არ დაკონკრეტებით, ახობაძე მაყურებელს ეპატიჟება თავად გააკეთოს ინტერპრეტირება.

ის, რაც ახობაძეს, როგორც მხატვარს გამოარჩევს, არის აკადემიური მხატვრობის ტრადიციული ტექნიკის ღრმა ცოდნა, რომელსაც იგი მისი თანამედროვე მხატვრული კვლევების საწყისად იყენებს. დეტალების სიზუსტით გადმოცემის მისი უნარი - კანის ტექსტურა, ქსოვილის ბზინვარება, შუქის თამაში ზედაპირზე - აჩვენებს მისი ტექნიკის ოსტატობას. თუმცა, ის ასევე მიზანმიმართულად სპონტანური და აბსტრაქტულიც შეიძლება იყოს, სადაც ფერების თამამი შტრიხები ან თავისუფლად გამოხატული ფორმები არღვევს სხვაგვარად კონტროლირებად კომპოზიციას. ზედმიწევნითი რეალიზმისა და ჟესტების თავისუფლების ეს შეხამება ხაზს უსვამს მის შემოქმედებით მრავალმხრივობას, და მის სურვილს, ექსპერიმენტები ჩაატაროს ფერწერაში. ამ ორი მიდგომის შერწყმით, ახობაძე გადმოსცემს ურთერთკავშირს ტრადიციასა და თანამედროვეობას შორის, რომელიც ცენტრალურია მის მხატვრულ პრაქტიკაში. ის ახალ ინტერპრეტაციასა და დატვირთვას აძლევს აკადემიური ცოდნის როლს თანამედროვე ხელოვნების სამყაროში, რომელიც ხშირად პრიორიტეტს ანიჭებს ინოვაციებს ტექნიკურ უნარებზე, და ვარაუდობს, რომ ორივე შეიძლება თანაარსებობდეს და კიდევ გააძლიეროს ერთმანეთი.

ამ თვალსაზრისით, ახობაძის შემოქმედება ეხება არა მხოლოდ ფსიქოლოგიურ პორტრეტების შექმნასა და ეგზისტენციალური კითხვების დასმას, არამედ თავად მხატვრის შეჭიდებას წარსულისა და აწმყოს, ტექნიკისა და ინოვაციის ურთიერთკავირებს. თითოეული კომპოზიციის ფრთხილად დეკონსტრუქცია - საგნების დახვეწილი განლაგებიდან საღებავის ფენებამდე - საუბრობს მის განზრახვაზე, შექმნას ნამუშევრები, რომლებიც არასოდეს არის თვითნებური ან შემთხვევითი. ყოველი დეტალი ემსახურება მიზანს, იქნება ეს კონკრეტული განწყობის გამოწვევა, პერსონაჟის შინაგანი სამყაროს გამოვლენა თუ უფრო დიდი სოციალური თუ ფილოსოფიური საკითხის მითითება.