ფოტოები : სანდრო სულაბერიძე
ბოდიში, ყვავილები არ გვაქვს
თამარ გურგენიძე
ნატა ვარაზი
ლოლა
თამარა ლორთქიფანიძე
გვანცა ჯიშკარიანი
5 თებერვალი- 15 მარტი, 2022
The Why Not Gallery წარმოგიდგენთ ჯგუფურ გამოფენას : ბოდიში, ყვავილები არ გვაქვს.
გამოფენა შედგება ახალგაზრდა ქალი ხელოვანების, თამარ გურგენიძე, ნატა ვარაზი, ლოლა, თამარა ლორთქიფანიძე და გვანცა ჯიშკარიანის ნამუშევრებისგან და მსჯელობს საკითხვებზე თუ რას ნიშნავს იყო ქალი პატრიარქალურ კულტურაში; მოლოდინები, რომლებიც უნდა გაამართლო, როლები, რომელიც უნდა მოირგო, ფორმები, რომლებშიც უნდა მუტირდე და სურვილები, რომელიც უნდა აასრულო.
თუმცა, იმის ნაცვლად, რომ ეს თითქოსდა ჭეშმარიტებები, წარმოჩინდეს იდეალებად, გამოფენილი მხატვრები, თავიანთი ძლიერი ენერგიებითა და თვითმყოფადი, ჩამოყალიბებული ხელმოწერით, ეჭვქვეშ და თავდაყირა აყენებენ ამ მოცემულობებს.
ესაა ემოციური და გულწრფელი მოგზაურობა თაობის ტრავმებსა და განკურნების გზების ძიებაში, აბსურდულ ჰარმონიაში სილამაზესა და საბედისწერო საფრთხესთან, ქალური სოლიდარობის პოეზიასა და სენტიმენტალურობაში.
ლოლა
უკიდურესად ინდივიდუალური ხელწერა თუ თვითმყოფადი შესრულების ტექნიკა ის უმნიშვნელოვანესი ფაქტორია, რომელმაც ახალგაზრდა ხელოვან ლოლას შემოქმედებითი იდენტობა განსაზღვრა.
დამახასიათებელ ფერთა პალიტრაში და უკიდურესად კომპლექსურ სტრუქტურებში ამოკითხული სიმბოლიზმი ლოლას ნამუშევრებს მაგიურ ელფერს სძენს.
ხელოვანი ბევრს ექსპერიმენტირებს მასალებში, მასშტაბებსა თუ ნამუშევრების წარმოდგენის ხერხებზე. იყენებს ნაპოვნ ნივთებს, იმეორებს ორგანულ ფორმებს, ხატავს კედელზე და ამგვარად გამოწვევას უცხადებს კომფორტის ზონის მიღებულ ნორმებს.
ნატა ვარაზი
ნატა ვარაზი (დ. 1991) ახალგაზრდა თვითნასწავლი მხატვარია. მიუხედავად იმისა, რომ იგი ხელოვანების ოჯახიდან არის, პირველადი განათლება იურისპრუდენციაში მიიღო. თუმცა, მისი დახვეწილი ხელწერა, კარგად გააზრებული ფერთა პალიტრა და სრულყოფილებისადმი ასეთი სწრაფვა, ნაკლებად ტოვებს აკადემიური ხატვის არცოდნის შთაბეჭდილებას. გამოფენა მისი ნამუშევრების პირველი საჯარო პრეზენტაციაა.
‘ნამუშევრების ეს სერია კონკრეტული ემოციების გარშემოა შექმნილი. ვცდილობდი მომენტალური შეგრძნებების და ემოციების ვიზუალიზაციას, ასე ვთქვათ, მათთვის ფიზიკურობის მინიჭებას. თითქმის ყველა ნამუშევარში მყარი და რბილი მატერიები ერთადაა წარმოდგენილი და თანაარსებობს. მეტალის საყრდენები სტაბილურობისა და დაცულობის სიმბოლოდ მიმაჩნია, ხოლო თხევადი და ჰაეროვანი სუბსტანციები - სენსიტიურობის და ემოციურობის. ამით ჩემი, როგორც ქალის ხასიათის გადმოცემას ვცდილობდი, სადაც სიმძიმე და სიმსუბუქე, და სხვა ურთიერთსაწინააღმდეგო თვისებები ერთმანეთს არა მარტო არ გამორიცხავს, არამედ ავსებს კიდეც.’- ნატა ვარაზი.
თამარა ლორთქიფანიძე
თამარა ლორთქიფანიძე ახალგაზრდა ხელოვანია, რომელიც ბარსელონაში ცხოვრობს. იგი სწავლობდა თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიის მულტიმედიური დიზაინის ფაკულტეტზე და ბევრი ექსპერიმენტი ჩაატარა სხვადასხვა მედიაში, სანამ საკუთარი ვიზუალურ ენა ფერწერაში იპოვა🍦
თამარას ტილოები მიყვება დასავლური სახვითი ხელოვნების ტრადიციას - მსუყე ფერები, დახვეწილი ტექნიკა, ზედმიწევნით ყურადღებით დახატული ყველა პატარა დეტალიც კი, სრულყოფილად დამუშავებული ზედაპირები, ნაცნობი კომპოზიციური გადაწყვეტილებები... თუმცა, შედეგად მიღებული ნამუშევრები ძალიან თანამედროვეა, ისინი საუბრობენ დღევანდელობაზე, ხშირად ასახავენ რეალურ ადამიანებს - თამარას მეგობრებს თუ ნაცნობებს. და მართლაც, მხატვრის შთაგონების წყარო მისი უშუალო გარემოა იქნება ეს მოდური დიზაინი, ტრენდული ტატუები და პირსინგები, სოციალურ-პოლიტიკური რეალობები თუ ტაბუები, რომლებზეც სალაპარაკოთ მხოლოდ ახლახანს ვიპოვეთ გამბედაობა.
გვანცა ჯიშკარიანი
გვანცა ჯიშკარიანი ახალგაზრდა მულტიმედია ხელოვანია. ხელოვანი ბევრს ექსპერიმენტირებს სხვადასხვა მასალაში, არის დაინტერესებული ტრადიციური რეწვით და გამოხატვის ფორმებით. მისი ნამუშევრები ხშირად ეხება მის პირად ემოციებს და გამოცდილებას, ასევე ასახავს დღევანდელი საქართველოს სოციალურ-პოლიტიკურ რეალობას. მხატვარი ხშირად იყენებს იუმორს ღრმად პიროვნული და უაღრესად აქტუალური თემების განსახილველად
მოზაიკებზე:
‘მოზაიკაზე მე ვარ, პირში შუშის მძივი მიდევს და შუშას ვღეჭავ. თავიდან კერამიკის გულის მძივები უნდა ყოფილიყო, მაგრამ შემდეგ მივხვდი, რომ ეს სინაზე აბსოლუტურად არ იყო ის გრძნობა, როგორც მე საკუთარ თავს აღვიქვავ და რისი გამოხატვაც მინდოდა. ამიტომ დამტვრეული შუშებით ავაწყვე მძივი.
ჩემ ცხოვრებას არ ვუყურებ, რომ ულამაზესი, გულებით მოკირწყლული გზაა- ბევრი საშინელება და ტკივილი მხვდება, მაგრამ ყველაფერს ვღეჭავ, ვამუშავებ და მაინც ვიმარჯვებ... ეს მძივი თან ძალიან ლამაზია, ფანტასტიური ხმა აქვს, მაგრამ თან ძალიან ბასრი და საშიშია.’
ნეონზე:
‘სიზმარი, ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ძალიან ინტიმური რამ არის, ძალიან იშვიათად თუ ვინმეს ვუზიარებ... სენსიტიურობის უკიდურესი ფორმაა ჩემთვის, ცხოვრებაში მარტო შენ რომ გინახავს და მარტო შენ იცი, იმის საჯაროდ გამოტანა და გაზიარებაა.’- გვანცა ჯიშკარიანი.
ნამუშევარზე იკითხება:
სიზმარში ვცეკვავდი და არავის მეშინოდა ეს გრძნობა იყო ყველაზე ჯადოსნური, ექსტაზური, ლამაზი მეგონა რომ ბედნიერებაში ვფეთქდებოდი
როგორც ხელოვანი განმარტავს, წინადადება შთაგონებული იყო მის მიერ ნანახი მშვენიერი სიზმრით, რომელიც სურდა ფიზიკურ ფორმაში ეთარგმნა. მართლაც რომ, მბჟუტავი ნეონის ვარდისფერი და იასამნისფერი აძლიერებს ტექსტის პოეტურობას და გვაგონებს ულამაზეს ეფემერულ ხილვებს.
თუმცა, ნეონის ნამუშევრის იატაკზე დადებით, ხელოვანი ხაზს უსვამს როგორც ნამუშევრის, ისე ამ ემოციების უკიდურეს სიფაქიზეს. თითქოს მგრძნობელობის და გახსნილობის ეს ხარისხი განწირულია უმოწყალო მოპყრობისთვის.
და მართლაც, გამოფენის განმავლობაში, ნამუშევარი რამდენჯერმე დაზიანდა. გამოსავალად, მხატვარმა ნიშანი მოათავსა აგურის ბლოკებზე, რომელიც შეიძლება წაიკითხოს, როგორც მეტაფორა იმის შესახებ, თუ როგორ ვუმკლავდებით ტრავმას.
თამარ გურგენიძე
თამარ გურგენიძე ახალგაზრდა ხელოვანია. განათლებით ფერმწერი, იგი მუშაობს სხვადასხვა მედიუმში, მათ შორის CGI-ში, რომელიც იმ უსაზღვრო შესაძლებლობებს სთავაზობს ხელოვანს, რაშიც ფიზიკურ სივრცეში შეზღუდულია, იქნება ეს მასალების მრავალფეროვნება თუ ფორმების სრულყოფილების ხარისხი.
თამარის ნამუშევრები ხშირად მყისიერი შთაბეჭდილებით არის ინსპირირებული, რომელიც ხელოვანზე ისე ძლიერად მოქმედებს, რომ იგი შემდეგ ნამუშევარს ქმნის და წარმოსახვაში მთელ ნარატივს ავითარებს. ნაივური და მხიარული ისტორიები ხშირად ქალების გარშემო ვითარდება და ეხება მწვავე და სენსიტიურ თემებს, როგორიცაა ქალური სოლიდარობა თუ კოლექტიური ამბოხი ოპრესიულ პატრიარქალურ გარემოში.
გამოფენაზე წარმოდგენილია თამარის ტილო ‘ორსული ქალები’; მოქმედება წარმოსახვით კურორტზე ხდება, სადაც ორსულ ქალებს უშვებენ, რომ მათ დაისვენონ სუფთა ჰაერზე. ტილოზე კი, ქალების ჯგუფია დახატული, როდესაც ისინი ბუნებაში სეირნობენ, მობილურებზე თავის ქმრებს ელაპარაკებიან და თან ჩუმად სიგარეტს ეწევიან. თამარმა სიუჟეტი შემდეგ CGI-ში განავითარა, სადაც ფაიფურის ანტიკვარული ფიგურებით ინსპირირებულმა, ორსული ქალის გამოსახულება ააწყო, ხოლო გამოფენისთვის ობიექტი სამ განზომილებაში გადმოიტანა და კერამიკის ‘ორსული ქალი მობილურით’ შექმნა.