გვანცა ჯიშკარიანი

გვანცა ჯიშკარიანი ახალგაზრდა მულტიმედია ხელოვანია. ხელოვანი ბევრს ექსპერიმენტირებს სხვადასხვა მასალაში, არის დაინტერესებული ტრადიციური რეწვით და გამოხატვის ფორმებით. მისი ნამუშევრები ხშირად ეხება მის პირად ემოციებს და გამოცდილებას, ასევე ასახავს დღევანდელი საქართველოს სოციალურ-პოლიტიკურ რეალობას. მხატვარი ხშირად იყენებს იუმორს ღრმად პიროვნული და უაღრესად აქტუალური თემების განსახილველად

​

მოზაიკებზე:

‘მოზაიკაზე მე ვარ, პირში შუშის მძივი მიდევს და შუშას ვღეჭავ. თავიდან კერამიკის გულის მძივები უნდა ყოფილიყო, მაგრამ შემდეგ მივხვდი, რომ ეს სინაზე აბსოლუტურად არ იყო ის გრძნობა, როგორც მე საკუთარ თავს აღვიქვავ და რისი გამოხატვაც მინდოდა. ამიტომ დამტვრეული შუშებით ავაწყვე მძივი.

ჩემ ცხოვრებას არ ვუყურებ, რომ ულამაზესი, გულებით მოკირწყლული გზაა- ბევრი საშინელება და ტკივილი მხვდება, მაგრამ ყველაფერს ვღეჭავ, ვამუშავებ და მაინც ვიმარჯვებ... ეს მძივი თან ძალიან ლამაზია, ფანტასტიური ხმა აქვს, მაგრამ თან ძალიან ბასრი და საშიშია.’ 

ნეონზე:

‘სიზმარი, ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ძალიან ინტიმური რამ არის, ძალიან იშვიათად თუ ვინმეს ვუზიარებ... სენსიტიურობის უკიდურესი ფორმაა ჩემთვის, ცხოვრებაში მარტო შენ რომ გინახავს და მარტო შენ იცი, იმის საჯაროდ გამოტანა და გაზიარებაა.’- გვანცა ჯიშკარიანი.

ნამუშევარზე იკითხება:

სიზმარში ვცეკვავდი და არავის მეშინოდა ეს გრძნობა იყო ყველაზე ჯადოსნური, ექსტაზური, ლამაზი მეგონა რომ ბედნიერებაში ვფეთქდებოდი

როგორც ხელოვანი განმარტავს, წინადადება შთაგონებული იყო მის მიერ ნანახი მშვენიერი სიზმრით, რომელიც სურდა ფიზიკურ ფორმაში ეთარგმნა. მართლაც რომ, მბჟუტავი ნეონის ვარდისფერი და იასამნისფერი აძლიერებს ტექსტის პოეტურობას და გვაგონებს ულამაზეს ეფემერულ ხილვებს.

თუმცა, ნეონის ნამუშევრის იატაკზე დადებით, ხელოვანი ხაზს უსვამს როგორც ნამუშევრის, ისე ამ ემოციების უკიდურეს სიფაქიზეს. თითქოს მგრძნობელობის და გახსნილობის ეს ხარისხი განწირულია უმოწყალო მოპყრობისთვის.

და მართლაც, გამოფენის განმავლობაში, ნამუშევარი რამდენჯერმე დაზიანდა. გამოსავალად, მხატვარმა ნიშანი მოათავსა აგურის ბლოკებზე, რომელიც შეიძლება წაიკითხოს, როგორც მეტაფორა იმის შესახებ, თუ როგორ ვუმკლავდებით ტრავმას.