top of page

მარიამ აქუბარდია

მოხატული კედლები რეალობის ილუზიას ქმნიან

15/09/22 - 23/10/2022

The Why Not გალერეა მოხარულია წარმოგიდგინოთ ახალგაზრდა ფერმწერის, მარიამ აქუბარდას მეორე სოლო გამოფენა ‘მოხატული კედლები რეალობის ილუზიას ქმნიან’.

 

ნამუშევრები მარიამის განსაკუთრებული ხელწერითაა შექმნილი: პასტელურ ფერთა პალიტრა, ფოტოგრაფიული რეალიზმისა და აბსტრაქტული ფერწერის გადაკვეთაზე, წაშლის ტექნიკით დახატული დიდი ზომის ფიგურატიული კომპოზიციები, თითქოს წამში გამოჭერილი ფრაგმენტები, უდროობის მორევიდან არიან ამოსული. წარმოდგენილი ნახატები თითქოს მეხსიერებაში ფოტო კადრებად ჩარჩენილი მოქმედების ტილოზე გადმოტანის, ეფემერული და მოუხელთებელი განცდებისთვის ფიზიკურობის მინიჭების მცდელობაა.

 

ხელოვანი თამამად მუშაობს საგამოფენო სივრცეში და საკუთარ ნამუშევრებს გაბედულად უქმნის ატმოსფეროს. საგამოფენო დარბაზი მთლიანად მოხატულია, ხოლო იატაკი ქვიშით არის დაფარული; თითქოს ხელოვანი დროის ქარტეხილებში მიტოვებულ სივრცეში გვამოგზაურებს, რომელსაც მალე სულ დაფარავს ქვიშა და ბუნებაში ჩაიკარგება.

სერიის ნამუშევრებშიც, ფონად ყოველთვის ბუნებაა, ცოცალი, მსუნთქავი, ან ხელოვნური, იდილიური, გამოგონილი, მათი სინამდვილის შემოწმება შეუძლებელია. ადამიანები კი, მიუხედავად მათი გარემოს, ფონის რეალურობისა, მაინც აგრძელებენ ცხოვრებას და საკუთარი რეალობის შექმნას, მოცემულობის გალამაზებას, მორთვას, ზოგჯერ დავიწყებასა და შეიძლება,- შენიღბვასაც კი.

 

გამოფენისთვის შექმნილი სერიის ინსპირაცია ხელოვანის მიერ გადაღებული ფოტო გახდა. კადრი მიტოვებული სახლიდან, რომელიც ბუნებამ გაავერანა, ადამიანებმა გაძარცვეს და ათასმა ქარტეხილმა გადაუარა. ეს სახლი მარიამის მეზობლად, გალში მდებარეობს.

 

დრო თითქოს მხოლოდ დიდ ოთახში, ერთ დროს საზეიმო ადგილას მოთავსებულ კედლის ფოტო ქაღალდს ვერ მოერია. მთელ სიგრძეზე გაკრულ ე.წ. შპალერზე აღბეჭდილ იდილიურ პეიზაჟზე მშვიდი, უქარო დღეა ტბის პირას. თითქოს ქაოსმა და განადგურებამ, რაც მისი გაკვრის შემდეგ დატრიალდა, ვერ აატოკა წყლები სამუდამოდ მზიან შემოდგომის შუადღეს.

 

1980-იანი წლების მეტად პოპულარული ინტერიერის დიზაინის ელემენტი, გადმონაშთია სამყაროსა, რომელიც აღარ არსებობს, თითქოს პორტალია პარალელურ რეალობაში სამოგზაუროდ. იქმნება განცდა, რომ თითქოს არსებობდა იდილიური, ჰარმონიული დრო, სადაც მუდმივი შტილია. თუმცა, ეს მზისგან ოდნავ გახუნებული სიმშვიდე, რომელსაც საბჭოთა კიჩ პანორამა ასხივებს, მთავარ კითხვას სვავს - მართლა არსებობდა ეს ჰარმონია, თუ მხოლოდ ილუზიაა, თვალწარმტაცი ტყუილი, რომელიც რეალობის შესანიღბად იყო გამოყენებული?!

ფოტოები : სერა ძნელაძე

პრესა:

bottom of page